DYSLEKSJA ROZWOJOWA, CZYLI SPECYFICZNE TRUDNOŚCI W CZYTANIU I PISANIU

Dysleksja rozwojowa to nazwa całego zespołu specyficznych trudności w czytaniu i pisaniu, w uproszczonej formie zwany dysleksją. Trudności w czytaniu i pisaniu objęte tą nazwą mogą występować u dziecka w trzech formach – w postaci izolowanej, np. tylko w postaci trudności z nauczaniem poprawnej pisowni, bądź jako zespół dwóch lub nawet trzech form zaburzeń:

- dysleksja- specyficzne trudności w nauce czytania, którym często towarzyszą trudności
w pisaniu,

- dysortografia- specyficzne trudności z opanowaniem poprawnej pisowni (nie tylko błędy ortograficzne),

- dysgrafia – trudności w opanowaniu pożądanego poziomu graficznego pisma.

Szacunkowo problem dysleksji dotyka około 10 % populacji, ciężkie jej  przypadki to 4%.

Bezpośrednią przyczyną trudności o charakterze dyslektycznym jest nieharmonijny rozwój psychoruchowy dziecka, co oznacza, ze niektóre funkcje rozwijają się dobrze lub ponadprzeciętnie, inne zaś z opóźnieniem. Dotyczy to zaburzeń rozwoju głównie funkcji, które biorą udział czytaniu i pisaniu oraz ich współdziałania. 

Jakie są kryteria diagnozowania dysleksji?

-Trudności nie wynikają z niskich możliwości intelektualnych, zaniedbań środowiskowych
lub niedostatecznych doświadczeń dydaktycznych (spowodowanych np. częstymi chorobami).

- Nie są wynikiem niekorygowanych wad zmysłów (wzroku, słuchu) lub schorzeń neurologicznych (epilepsja, dziecięce porażenie mózgowe itp.).

- Trudności te są istotne – mimo włożonego wkładu pracy uzyskiwane wyniki są niższe
od oczekiwanych.

Stwierdzenie dysleksji rozwojowej wymaga wielospecjalistycznej diagnozy. Badanie diagnostyczne jest wykonywane w poradni psychologiczno-pedagogicznej przez zespół składający się z psychologa, pedagoga oraz w niektórych przypadkach logopedy. W miarę potrzeb korzysta się z konsultacji lekarskich (okulisty, laryngologa, foniatry), aby wykluczyć wadę zmysłu jako jedyną przyczynę trudności.